Tatarcık Bulaşma Yolları

Hastalık insanlara enfekte tatarcık sineklerinin sokmasıyla bulaşır. Sicilian ve Naples için vektör Phelebotomus papatasii‘dir. Toscana için vektör ise Phelebotomus perfilieri ve Phelobotomus perniciosus‘tur. Aynı vektörler Leishmania‘ları da taşırlar. Tatarcık sineklerinin hem vektör hem de rezervuar konak oldukları bilinmektedir. Yapıca çok küçük olan bu sineklerin boyu 1-2mm dir. Isırılan kişi eğer alerjik bir yapıya sahip değilse ısırılan yerde ağrı hissetmez ve lokal iritasyon görülmez; ısırılanların yalnızca %1'lik kesimi ısırıldığının farkına varmaktadır. Tatarcık sineği geceleri beslenir, gündüzleri duvar çatlakları, mağaralar, evler ve ağaç kovukları gibi karanlık yerlerde bulunur. Yumurtlama kan emdikten birkaç gün sonra olur. Yumurtaların kanatlı tatarcıklar haline gelmesi için yaklaşık beş haftalık bir süre gereklidir. Yetişkin bir tatarcık sineği sıcak ortamda birkaç hafta yaşar.

Tatarcık hummasında enfeksiyon zinciri; insan-flebotomus-insan şeklindedir. Flebotomların hastalardan kan emerek virüsü almaları, hastalık belirtilerinin başlamasından iki gün önce ile hastalık belirtilerinin kaybolmasından 24 saat sonrası arasında olur. Bu süre dışında hastalardan kan emen dişi flebotomlar enfekte olmazlar. Tatarcıklar kan emdikten 6-10 gün sonra bulaştırıcı olurlar ve ömürleri boyunca bulaştırıcı kalırlar. Virüs, yumurta ile bir nesilden diğerine geçer. Tatarcık sinekleri zemine yakın yerlerde bulunduğundan ve 3-4 m‘den yüksekliğe uçamadıklarından büyük binalarda hastalık daha çok alt katta oturanlar arasında görülmektedir. Uçuş menzilleri 200 metreyi geçmez. Dişi tatarcıklar yumurtalarını kaya diplerine, ağaç kovuklarına, organik maddelerden zengin nemli ve gevşek topraklara bırakırlar. Doğada tatarcık yumurta, larva ve pupalarını bulmak çok güçtür.